Vietnam: van Saigon via Hanoi naar huis

De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier. We hebben ons eindpunt gehaald! Op dit moment zit ik op een warm vliegveld in Hanoi te wachten op onze vlucht naar Hong Kong. Hier bieden ze ons nog een allerlaatste kans om zo'n Vietnamese hoed te kopen en onze allerlaatste loempia naar binnen te werken. Ik heb nog een uurtje de tijd om jullie alvast bij te praten over de laatste weken. En neem nog even de tijd om alle voorgaande verhalen terug te lezen! Op die manier zijn jullie allemaal voldoende voorbereid tijdens de eerstvolgende ontmoeting en hebben jullie de unieke kans specifieke vragen te stellen, in plaats van het globale en algemene praatje "hoe was het?" te houden. Grijp die kans!

We pakken het weer op in de bus naar Saigon. Na een lange douane-sessie kregen we dan eindelijk de eer het land te mogen betreden. Maar na 2,5 maand rondreizen zonder opgelicht te zijn hadden we hem dan eindelijk te pakken. Vrees niet, het heeft ons slechts 500.000 Dong gekost, omgerekend zo'n €17,-. Maar wat voel je je belazerd! Het ging dus zo. Aangekomen in Saigon stappen we uit de bus, kijken vlug om ons heen en vragen de eerste de beste taxi-chauffeur (natuurlijk is het een taxi..) hoe ver ons hotel is. Hij kijkt wat bedenkelijk rond en zegt al wijzend 10 minuten rijden. Nou, prima. Hij zet een metertje aan en we zouden onderweg nog wel even stoppen bij een pin automaat voor onze eerste verse knisperende Dongetjes. Na zo'n 5 minuten springt de teller van 60.000 naar 200.000. Hey, dat klopt niet meneertje? Na enige moeite wilde hij hem wel weer terug zetten. Oké! Bij de atm 4.000.000 dong gepind. Is ongeveer €140,- dus valt echt wel mee! Maar in plaats van een blauw briefje van 500.000 waren wij de gelukkige winnaars om een briefje van 20.000 dong te ontvangen! Dit was gewoon domme pech, maar heeft ons toch €17,- gekost. Maar oke, op naar ronde 2. De taxi rijdt door en stop. Volgens hem is ons hotel om de hoek en mag hij hier niet naar binnen. En inderdaad, er staat een bord. Dus we stappen uit en pakken vlug onze tassen. De rit was 200.000 dong. Na meerdere taxi's in Vietnam is dit een astronomisch hoog bedrag maar kom op, we waren hier pas niet! Ik geef die eikel een briefje van 500.000 en krijg een briefje van 100.000 en een van 200.000 terug. Hij rijdt snel weg en ik werp een vlugge blik op het papier in mijn hand. Jawel dames en heren, Dieke en ik zijn opgelicht. Het was nep geld, van papier, bruikbaar voor monopoly en niet meer waard dan een servetje. Oooooh we waren boos, natuurlijk! Maar wat kan je doen? Inderdaad, helemaal niks. We zijn bier gaan drinken met een oude Brit en een vrije boze Amerikaan. Toch nog een prima eerste avond in Saigon.

Volgende dag beetje rondgewandeld door Ho-Chi-Minh en onze eerste kennismaking met keiharde communistische propaganda gehad. Ik heb Dieke overgehaald nog maar een museum te pakken en in de avond konden we een half uurtje genieten van de Vietnamese teksten op straat gevolgd door muziek die vast en zeker voor samenhorigheidsgevoel moet zorgen. Je hebt namelijk overal op straat, in elke stad of dorp, masten staan met drie luidsprekers. Om 19:00 uur mag je een half uur genieten! De volgende dag maar de bus gepakt, op naar Mui Ne!

Mui Ne is aan het strand en heeft duinen die je het gevoel geven midden in de woestijn te staan. En Mui Ne is voor toeristen DE badplaats van Vietnam zeggen ze. "Ze" zijn dan de Vietnamezen en de "toeristen" zijn Russen. Wanneer je een menukaart voorgeschoteld krijgt is dit eerst in het Russisch, vervolgens in het Vietnamees en met een beetje geluk staat het er nog in het Engels. Kom je aan is het eerst "dobre djen" en bedanken ze je krijg je een "spasiba" voordat er een thank you komt. Maakt allemaal niet uit, was gewoon even wennen! Hier zijn we per Jeep de duinen ingegaan, en dit was wel even wat anders dan de duinen in Burgh-Haamstede! Na twee dagen toch maar weer de bus ingestapt want we kregen een beetje in de gaten dat Vietnam veel te bieden had en wij niet veel tijd meer over hadden. Dus weer de bus in en op naar Dalat.

Als Mui Ne de badplaats van Vietnam is, mag je Dalat het bergdorp van Vietnam noemen. Het was hier aanzienlijk koeler, en die frisheid verwelkomde wij graag. Hier hebben we een vierpersoonskamer genomen, want we waren niet zomaar in Dalat! Na enige planning was het gelukt om Menno en Sophie hier te ontmoeten. Voor hen die niet weten wie dit zijn, wat ik natuurlijk kan begrijpen, zal ik dat even kort uitleggen. Menno is een vriend van Wout en Sophie een vriendin van Dieke. Menno en Sophie hebben een relatie gekregen en zijn samen gaan reizen. Zij van noord naar zuid en wij van zuid naar noord. Dus een ontmoeting was onontkoombaar. In Dalat zijn we gaan abseilen door watervallen. Ja, echt waar. Was erg leuk om die kale kop van Menno onder een bak water te zien hangen. Maar helaas, zij moesten door naar het zuiden en wij naar het noorden. En de volgende stop was Hoi An.

Hoi An is een dorpje waar de gemeente zijn uiterste best heeft gedaan om het oude stadje authentiek te houden om zo toeristen aan te trekken. Nou, dit is ze uitstekend gelukt. Ondanks de horden toeristen is het erg gemoedelijk gebleven. Je hebt allemaal lage kleine huisjes in smalle straatjes. In die huisjes kan je drie dingen doen: pho eten, tempels bezoek of kleren op maat laten maken. Dus wij hebben even ingeslagen! Jurkje, mantelpakje en een tas voor Dieke en twee pakken en schoenen voor Wout. Op dag 1 ga je stofjes kiezen en meten ze al je maten. Op dag 2 doe je het pak dat half af is aan en meten ze de rest. Oh, en je mag dan knopen kiezen! En op dag 3 pas je het hele zwikje nog eens en sta je voor de grote uitdaging alles in je backpack te krijgen. Het is gelukt.

Na Hoi An hebben we beide een scooter gehuurd en zijn een poging gaan doen om de 100 km naar Hué te trotseren door gebruik te maken van het nationale vervoersmiddel. Op zich was dit heel leuk! Via bergpassen langs de kust cruisen met z'n tweeën was prachtig. Helaas verloor Dieke tijdens een een bergpas controlere over het stuur en viel ze. Een hoop schrammen en een grote schok later zijn we toch weer doorgegaan. Toen kreeg ik halverwege een lekke band! Na een uur was dit ook weer verholpen en konden we door met onze tocht, dit keer in de regen. Toen werd het donker en waren er alleen nog bussen en vrachtwagens op onze weg. Toen kreeg ik weer een lekke band! Het was nu nog zo'n 10 minuten naar Hué. Na wat gebel kwam er iemand met een vervangende scooter en konden we de rit toch nog afmaken. In het restaurant heb ik maar twee keer hetzelfde gerecht besteld, want zo'n honger hadden we ondertussen wel.

Van Hué een bijzonder lange treinrit naar Hanoi gehad. Maar dit was best leuk in onze privé coupé met bedjes! Prima kunnen tukken dus en aangekomen in Hanoi. Op dit moment hadden we nog acht dagen vakantie. Dus na een nachtje snel weer de bus ingegaan want hé, in acht dagen kan je met een beetje planning, heel lang zitten en nog veel meer schijt aan alles een hele hoop doen! Dus Dieke en Wout op naar Cat Ba Island! Iedereen kent het welbekende Halong Bay wel. En omdat dit zo bekend is, valt het te begrijpen dat het daar ook ontzettend druk is. Van zoveel mensen hadden we nu wel eens een keer genoeg, dus daar was Cat Ba Island! Na vijf uur bussen en een boot zit je aan de andere kant van Halong Bay, ver weg van het drukke Halong City met haar horden touristen. In dit deel van Halong Bay hebben we een prachtige boottocht gemaakt. Op de boot zaten ongeveer tien andere gasten en wij zijn twee à drie andere boten tegen gekomen deze dag, best uniek voor zo'n toeristische bestemming toch? We hebben naast het aanschouwen van de rotsformaties gezwommen in warm lichtgroen water en zijn met een kajak meerdere grotten ingegaan. Kortom, Cat Ba bood een bijzonder goede uitkomst om Halong Bay 'goed' te doen! Maar we hadden haast, dus snel weer de bus in en terug naar Hanoi!

Dus tweede keer Hanoi. Na zes uur rondlopen weer de trein in, op naar Sapa! Deze treinreis was inclusief grote groep op schoolreisgaande kinderen in de coupé en helaas exclusief bed. Een fatsoenlijke nacht slapen zat er op onze stoel dus helaas niet in. Maar aangekomen in Sapa maakte dat allemaal niet meer uit, want hier was het mooier dan alles wat we gezien hadden in Vietnam. Onze suite (ja we hadden uitgepakt voor onze laatste bestemming) bood met haar twee balkons prachtig uitzicht op de bergen bedekt met rijstvelden en ook hier was het voor de verandering heerlijk fris. Sapa is een bergdorp dat tegen de grens van China ligt en waar verschillende stammen op traditionele wijze in de bergen leven. We zijn een volle dag samen met My, een vrouw van de Hmong stam, door de bergen naar haar huis gaan wandelen. Daar hebben we op een kampvuurtje in haar huis lunch gekookt en met de hele familie gegeten, inclusief kinderen, ooms, honden etc. Wij hadden eten zoals vlees en fruit meegenomen, wat bij deze arme mensen maar zelden op het menu staat. Hun dankbaarheid betekende echter wel dat we overladen werden met rijstwijn en ja, het is natuurlijk onbeleefd je glas niet in één teug op te drinken wanneer er geproost werd! Zelf wanneer dit elke 2 à 3 minuten moet.. Maar het was onvoorstelbaar hoe deze mensen leven. Je gaat echt vijf eeuwen terug in de tijd! My woont met haar man en twee kinderen in een houten huisje waar de vloer van aarde is en de keuken een kampvuur op de grond. Zij geeft af en toe een tour en haar man werkt op het land. Ze hebben één oogst van hun rijstveld per jaar en daar eten ze een jaar van. Het ontbijt bestaat uit witte rijst, de luncht bestaat uit witte rijst en het avondeten bestaat uit witte rijst met af en toe één soort groenten bij. Maar toch wilde de schoonmoeder van My dat we bleven voor het diner! Maar in het donker door de bergen leek ons onverstandig en daar blijven slapen leek ons nog onverstandiger. Stel je nog even het volgende voor: "where can I go to the toilet?" "oh, go anywhere, just find a good spot!". Na het afscheid doorgewandeld tot een grot en terug naar Sapa gegaan. Daar hebben we nog wat biertjes gedronken met My, een brit, zijn Vietnamese vrouw en twee Vietnamese kinderen. Als borrelhapjes hadden we embryo egg en chicken feet. Ja, dat is inderdaad een ei met een kuikentje met veren en alles erop en eraan. En nee, chicken feet is geen normale kippenpoot maar enkel en alleen de voet. De poot met nagel en al. Maar hé wij wilde dingen meemaken dus hebben niks te klagen! Was trouwens best lekker. Na Sapa vaarwel gezegd te hebben en weer een overheerlijke slaaptrein te hebben genomen waren we weer in Hanoi. Derde keer! Maar dit zou de laatste keer zijn. Na nog een dagje rondbanjeren was onze laatste nacht aangebroken. En vanmiddag zijn we dan echt aangekomen op het vliegveld van Hanoi. Dit was het.

Ondertussen zijn we alweer op Hong Kong airport en over anderhalf uur stappen beginnen we aan het allerlaatste onderdeel van onze reis richting Amsterdam. Straks zullen we even ergens naar internet zoeken om ons laatste reisverslag met jullie te delen. Hopelijk hebben jullie een glimp meegekregen van onze geweldige avonturen. Wij hebben ongelooflijk genoten van onze reis samen. Het zal nog wel even duren voor het echt tot ons doordringt wat we allemaal meegemaakt en gezien hebben. Van Hong Kong naar Australië, van Singapore naar Bali, van Java naar Cambodja en in Vietnam van zuid naar noord. Het was geweldig! En nu is het tijd om naar huis te gaan.